Iedereen om me heen zei: dat is echt iets voor jou. Zelf had ik dat totaal niet bedacht. Maar nu begrijp ik het wel.

“Op een gegeven moment was ik mijn werk eigenlijk gewoon beu,” vertelt Ton. “Ik dacht: ik ben 57, als ik nu niet iets anders ga doen, komt het er niet meer van.” Hij verkocht zijn winkel en installatiebedrijf, en begon zijn zoektocht naar iets nieuws. Maar dat bleek lastiger dan gedacht. “Het is heel moeilijk als je wel weet wat je níet meer wilt, maar niet weet wat je wél wilt.” 

Na eindeloos scrollen op vacaturewebsites besloot hij het anders aan te pakken. “Ik zette op LinkedIn heel open: ‘Ik ben toe aan een nieuwe uitdaging.’ Binnen 24 uur had ik elf reacties. Koffieafspraken, appjes, telefoontjes… het was overweldigend.” Ton kende veel mensen via zijn betrokkenheid bij ondernemersverenigingen in Oss. Toch bleken de meeste aanbiedingen te veel op zijn oude werk te lijken. 

Tot hij op Koningsdag een oude kennis tegenkwam. “Die zei: bel me morgen. De volgende dag zei hij: ‘Wij hebben jou nodig in het onderwijs.’ Mijn eerste reactie was: nee joh, onderwijs?” Maar Ton stemde in met een meeloopdag en raakte direct enthousiast. “Ik dacht: potverdorie, dit is echt leuk.” 

Na meerdere meeloopdagen op verschillende niveaus, werd Ton steeds enthousiaster. “Of het nou niveau 2 of 4 was, het onderwijs sprak me enorm aan. Het overbrengen van mijn vak op jonge mensen voelde meteen goed.” Uiteindelijk solliciteerde hij op een fulltime functie in ‘s-Hertogenbosch bij de afdeling Installatietechniek. “Het was helemaal mijn vakgebied, zonder randzaken eromheen. Ik wist meteen: dit wil ik doen.” 

Hij begon zonder ooit eerder voor de klas te hebben gestaan, maar kreeg meteen drie klassen onder zijn hoede. “Ik twijfelde wel: heb ik genoeg theoretische kennis om les te geven?” Praktijkervaring had hij genoeg, maar de theorie voelde spannend. “Gelukkig viel het alles mee.” 

Wat hem nu helpt, is zijn jarenlange ervaring. “Als een student een vraag stelt, kan ik zeggen: ‘Ik had ooit een klant met precies dit probleem...’ Die voorbeelden blijven hangen, veel meer dan wat er in het boek staat.” 

Ton merkt dat zijn praktijkervaring een groot verschil maakt. “De jongens – want het zijn bijna alleen maar jongens – willen weten hoe jij het vroeger aanpakte. Ze willen praktijkverhalen horen. En dan zie je ze denken: hé, dit is echt.” 

Hoewel hij zijn weg naar het onderwijs per toeval vond, bleek het de perfecte match. “Iedereen om me heen zei: dat is echt iets voor jou. Zelf had ik dat totaal niet bedacht. Maar nu begrijp ik het wel.” 

Ton staat vier dagen voor de klas op locatie Onderwijsboulevard in ‘s-Hertogenbosch. “Mijn dag begint om half acht. Om acht uur starten de lessen en de studenten zijn om kwart voor drie weg. Dan begint het administratieve deel: contact met ouders, zorgcoaches, examens voorbereiden...” 

De werkdruk is hoog. “We hebben 172 studenten met 2,2 FTE. Ik coach er zelf 72. Dat betekent dat er geen tijd is voor onderwijsontwikkeling. Ik ben vooral bezig met brandjes blussen.” Toch ervaart hij het niet als ‘druk’. “Maar het is zonde dat we niet kunnen bouwen aan vernieuwing. Daarom zitten we te springen om vakdocenten.” 

Op de vraag wat hem de meeste energie geeft is Ton heel duidelijk: “Probleemstudenten. Het klinkt misschien raar, maar als je iemand die totaal niet gemotiveerd is weet om te draaien, geeft dat zo’n voldoening. Soms lukt het niet, soms pas na een jaar, maar als het lukt: dat is goud waard.” 

Een concreet voorbeeld noemt hij zonder aarzelen. “Ik kreeg een student van een collega die al met pensioen was. Die jongen kwam nooit opdagen, was compleet gedemotiveerd. Ik heb een driekwart jaar met hem ‘gevochten’, maar uiteindelijk is het gelukt. Nu komt hij op tijd, loopt op schema. Dat vind ik echt een succesverhaal.” 

Ook de nominatie voor ‘Medewerker van het jaar’ beschouwt hij als een hoogtepunt. “In mijn eerste jaar al, dat vond ik bijzonder. Dat betekent dat mensen zien dat het klikt tussen mij en het vak.” 

Ton is ervan overtuigd dat zijn stijl werkt doordat hij dicht bij de studenten blijft. “Ik probeer geen afstandelijke docent te zijn, maar iemand die naast hen staat. Net als vroeger bij mijn monteurs. Ik wil niet ‘de baas’ zijn, maar een ervaringsdeskundige van wie ze kunnen leren.” 

Tot slot: hoe maakt hij het verschil? “Door studenten te benaderen op hun niveau, ze te begrijpen, niet boven ze te gaan staan. Complimenten geven werkt in mijn ogen beter dan kritiek. En ja, soms moet je streng zijn, maar vooral oprecht.”